Trichotillomania

Ruby · Wysłany: Październik 13, 2010, 8:03 pm Temat postu:

Niektóre zmiany dostrzegam ale są one bardzo subtelne. Mój problem polega na tym, że jestem niecierpliwa i już teraz chciałabym widzieć zmiany. Wiem, że do czegoś zmierza terapia ale jeszcze nie wiem do czego.

Masz rację z tymi rzeczowymi powodami, aby uciec z terapii. Zrobiłam to już dwa razy. Jednak muszę przyznać, że przydaje mi się. Dobrze jest się wygadać. Tylko moja terapeutka bardzo mało mówi. I nie rozumiem, dlaczego wszystko co powiem porównuje do moim relacji z nią. Czasami wręcz próbuje mi wmówić, że mogę być na nią zła, nawet wściekła. Tak jakby chciała mnie zmusić do okazania nie tylko tych emocji ale też pozytywnych.

Może nie dostrzegam zmian, dlatego że w ostatnim czasie nie czuje się najlepiej. Jakaś depresja mnie dopadła a przecież biorę leki. Może one już nie pomagają Sad

perapa · Wysłany: Październik 13, 2010, 9:06 pm Temat postu:

wiesz, ja po sobie wiem, ze leki pomagaja nas wyciagnac z dolka, ale ciezkie wydarzenia zyciowe rownie szybko nas do niego wpedzaja... Raz jest lepiej raz gorzej, ale uwierz mi-przy brani lekow chocbys myslala, ze jest tragicznie, bez lekow byloby sto razy gorzej. Wiec np nie daj sie poniesc swoim pomyslom o np porzuceniu lekow, sama mialam wiele razy takie pomysly, ale wiedzialam, ze moze sie to skonczyc albo proba albo szpitalem, wiec nawet nie ryzykowalam Rolling Eyes

Trzymaj sie Ruby, smutno mi, ze gorzej sie czujesz. Ja swoim stanem jakos sie nie przjemuje, wiem,z e jest u mnie zlem ale juz sie do tego przyzwyczailam, ale smutno mi sluchac, ze u ktorej z Was jest nie za dobrze Crying or Very sad

Ruby · Wysłany: Październik 19, 2010, 10:56 pm Temat postu:

Już mi lepiej. Rozumiem Cię perapko, mi też robi się przykro kiedy którejś z Was nie najlepiej się układa. glszcze

Trzymaj się tam i nie poddawaj.

Chciałam też napisać, że kiedy mi się polepszyło zaczęłam dostrzegać pewną zmianę. Po ostatniej terapii zrozumiałam pewien fakt i to zrozumienie pomogło mi zmienić swoje zachowanie. Na razie bardziej odczuwam tę zmianę wewnętrznie i dopiero powoli zaczynam ją uzewnętrzniać, ale ważne że ją dostrzegam. Jakoś tak coraz bardziej zaczynam się otwierać przed swoją terapeutką.

Ruby · Wysłany: Październik 25, 2010, 11:48 pm Temat postu:

Dzisiaj terapeutka potwierdziła moje ostatnie rozmyślenia i ów zmianę, która ostatnio do mnie dotarła. Przyznam się szczerze, że przez pewien czas w ogóle nie dostrzegałam skuteczności psychoterapii. Kilka razy nawet udało mi się z niej uciec. Teraz zaczynam dostrzegać, że jest mi jednak potrzebna. Bez niej na pewno nie zrozumiałabym tego co się dzieje wewnątrz mnie i dokonać zmian w swoim życiu. Także jestem bardzo zadowolona i polecam innym Smile

perapa · Wysłany: Grudzień 29, 2010, 6:33 pm Temat postu:

w styczniu mina dwa lata od kiedy jestem w terapii, taka moja mala rocznica Very Happy

Bilans: nie nawiałam z ani jednej wizyty przy spotkaniach raz, dwa razy w tyg, powiem nieskromnie, ze jestem z siebie dumna Very Happy

Kto jest w terapii, doskonale jak wiele ona daje, ale ile przy tym jest pracy w bolach, tym bardziej sie ciesze Cool

nan.si · Wysłany: Grudzień 29, 2010, 7:16 pm Temat postu:

o gratulacje Smile

moja rocznica mija w czerwcu Smile

Ruby · Wysłany: Grudzień 30, 2010, 1:14 pm Temat postu:

Moja rocznica mija w styczniu. I niestety nie byłam taka obowiązkowa jak perapa bo czasami uciekałam z terapii obawiając się bólu i męki Rolling Eyes

perapa · Wysłany: Grudzień 30, 2010, 5:19 pm Temat postu:

oj Ruby, doskonale wiem ile sil kosztuje chodzenie na kazda wizyte. I to wcale nie ma zwiazku z tym, ze np nie chce mi sie wstac bo mam ochote pospac dluzej, albo ze deszcz pada a mi sie nie chce na ulice mokra wyjsc. To zupelnie inny rodzaj niemocy, strachu, lęków itd. Ilez to razy siedzialam na lawce w parku znajdujacym sie obok mojej przychodni i do ostatnich minut nie wiedzialam czy w ogole wejde do gabinetu...

Ruby · Wysłany: Styczeń 1, 2011, 8:43 pm Temat postu:

No mi raz też się tak zdarzyło, ale nie wytrzymałam presji i nie poszłam. Wiem, że uciekanie z terapii nie ma nic wspólnego z pogoda czy czym kolwiek. Po prostu człowiek nie chce przeżywać emocji, które się w nim kłębią.

Lisa · Wysłany: Styczeń 8, 2011, 8:04 pm Temat postu:

U mnie mija rok i 2 miesiące od kiedy chodzę na terapię. Tak jak perapa nie opuściłam ani jednej wizyty, chociaż czasami były myśli, żeby nie pójść. Zauważyłam u siebie już niewielkie zmiany, również te zmiany zauważyli inni Smile

Złagodziły się różne zaburzenia obsesyjno kompulsyjne np. ciągłe mycie rąk i drapanie się po głowie, kiedyś drapałam się codziennie, czasami nawet po kilka godzin, a teraz są takie dni kiedy nie drapię się wcale. Jeśli chodzi o trich to nie jest nic lepiej.

Ruby · Wysłany: Luty 23, 2011, 9:50 pm Temat postu:

No mi też już minął rok i miesiąc odkąd uczęszczam na terapie. Ostatnio no...opuszczałam spotkania. Moja terapeutka okazała się jednak na tyle wspaniałomyślna, że przyjęła mnie z powrotem.

Teraz muszę chodzić raz w tygodniu na spotkania. Powiem Wam, że trochę mnie to przeraża. Ale w ostatnim czasie uświadomiłam sobie kilka spraw. Wcześniej chodziłam, bo chodziłam na terapie ale jakoś nie widziałam w tym sensu, nie otworzyłam się, nie wiem jak to wyjaśnić. Teraz wciąż się obawiam tego co tam wyjmę z siebie i że to może boleć. Tylko różnica polega na tym, że teraz po mimo obawy chcę chodzić na terapię. Uznałam, że pora przewietrzyć porządnie swoją emocjonalną piwnicę, a skoro terapia została zintensyfikowana to znaczy, że mam po co tam chodzić. Ale kiedy z ust terapeutki padły słowa, że ten rok będziemy spotykać się tutaj a w przyszłym możemy przenieść się do Wrocławia to trochę się przeraziłam, że taki długi czas pracy przede mną Sad

Ale z drugiej strony poczułam nadzieję. Być może za rok na tyle będę uporana ze swoimi sprawami, że faktycznie będę mogła się znów przeprowadzić do Wrocławia, a może nie koniecznie będę musiała już chodzić na terapię. Długa droga przede mną, ale trzeba rozwiązać swoje problemy. Chcę być szczęśliwa a nie tkwić wiecznie w jakimś marazmie.

perapa · Wysłany: Luty 23, 2011, 10:19 pm Temat postu:

oj oj, co to sie Ruby porobilo, ze uciekalas, he Wink

?

Gratulacje, za Toba tez juz kawal ciezkiej pracy, pracy i jej efektow a to najwazniejsze. Sama widzisz jak sie zmieniasz, dojrzewasz sama w sobie, wobec ludzi, relacji, swojego udzialu w terapii itd. Mozesz byc z siebie bardzo dumna, doskonale wiem jaki to wyczyn wytrwac w relacji z psychologiem. Zwlaszcza, gdy wiekszosci wizyt towarzyszy bol...

Ja z kolei jestem nastawiona na jakies jeszcze 2-3 lata terapii. Mysle, ze to minimum. Chociaz ostatnie pol roku bylo pelne tak wielkich zmian, jakos tak z impetem sie wszystko dzieje, zmienia na poztyw, ze moze ten czas ulegnie zmiejszeniu, ale licze sie z tym, ze najprawdopodobniej beda to lata.
Jestem zszokowana tym, jak bardzo sie otwieram na siebie, swoje emocje, innych ludzi, relacje z nimi, postrzeganie swiata. To co bylo pol roku temu jest tak naprawde niczym w porownaniu z tym kim jestem dzis. To niesamowite.
Gdy mysle kim bylam na poczatku terapii, gdy myslalam "terapia? jaka terapia? po co mi terapia?" to az mi sie smutno robi, ze w tak wielkiej niewiedzy moglam zyc.

Aj, kiedys bedziemy ekstra babeczki, pewne siebie, dumne ze swoich zalet, swiadome wad, umiejace zdrowo wchodzic w relacje, reagowac adekwatnie do sytuacji, i co najwazniejsze PRZEŻYWAĆ, czego przy trichu tak nam brak.
AAAAAA I BĘDZIEMY MIEĆ PIĘKNE WLOSKI (tzn tam gdzie chcemy zeby byly-wąsikom, owłosionym nogom i pachom mowimy stanowcze nieeeee:D)

Ruby · Wysłany: Luty 23, 2011, 11:39 pm Temat postu:

Rozumiem o czym mowisz perapo, też dostrzegam to jak świadomie czasem potrafie zinterpretowac swoje zachowania i emocje, a także zachowania innych ludzi. To tak jakby człowiek oduczał się popełniać błędu atrybucyjnego. To bardzo fajne. Jednak wiem, że to co już wiem to dopiero kropelka w morzu mojej zagmatwanej psychiki. No i to przeżywanie emocji. Ostatnio nawet sie zastanawialam, jak to jest normalnie odczuwać i przeżywać emocje skoro moja perspektywa jest zaburzona.

hjarta · Wysłany: Luty 24, 2011, 10:34 am Temat postu:

Witajcie,
wczoraj, po 2 latach i 8 miesiącach, zakończyłam terapię.
Kończyłam z mieszanymi uczuciami - z jednej strony dumy, zadowolenia i poczucia, że kawał dobrej roboty za nami, z drugiej zmęczenia i chęci, żeby skończyć szybko i jak najszybciej próbować o własnych siłach. Myślę, że gdybym zdecydowała się kontynuować jeszcze terapię, to nadal byłoby nad czym pracować, w końcu rozwój nie ma końca... Smile

Na dzień dzisiejszy czuję, że sobie dam radę, że już nie ma powrotu do wyrywania, ono wydaje mi się już jak z jakiejś mojej poprzedniej epoki - trochę tak, że jak człowiek nauczy się jeździć na rowerze, to już nie używa ani trzykołowego rowerka, ani takich małych kółek-podpórek Smile

Wierzę, że wyrywanie już nigdy nie będzie mi potrzebne. Przez ten czas bardzo dużo się zmieniło, zwłaszcza w mojej relacji z mężem, ale także z mamą. Dużo lepiej czuję się i odnajduję wśród ludzi w pracy. Sama dużo lepiej siebie rozumiem. A
koło mnie na swoim leżaczku siedzi moja czteromiesięczna córeczka Smile

Pozdrawiam Was ciepło i życzę duuuuuużo cierpliwości i sukcesów.

Ruby · Wysłany: Luty 24, 2011, 11:50 pm Temat postu:

A jak wyglada takie zakończenie terapii i skąd wiadomo, że to już?


	Trichotillomania Forum dla cierpiących na trichotillomanię i trichofagię. To choroba o podłożu obesyjno-kompulsywnym. Jeśli wyrywasz włosy i czujesz się osamotniona/ny ze swoim problemem, to jest miejsce dla Ciebie. Razem będzie nam łatwiej poradzić sobie z trich.		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj